Θυμήθηκε ξαφνικά ο τέως Πρόεδρος Αναστασιάδης να πλέξει, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και τη Μαρίνα Οικονομίδου, το εγκώμιο του Μουσταφά Ακιντζί λέγοντας πως «ήταν ένας Κύπριος πατριώτης που ενώ υπεράσπιζε με σθένος τα συμφέροντα των Τ/Κ δεν έπαυε να συμμερίζεται και τις ανησυχίες της ε/κ κοινότητας» και να μας πει πως αν την ευθύνη των αποφάσεων της τουρκικής πλευράς είχε ο Μουσταφά Ακιντζί, δεν έχει καμία αμφιβολία πως «σήμερα θα ζούσαμε σε μια πατρίδα που θα ήταν πρότυπο ειρηνικής συμβίωσης και σε μια χώρα όπως όλα τα άλλα ομοσπονδιακά κράτη». Ολίγον αργά το θυμήθηκε αυτό ο τέως, γιατί όσο είχε απέναντί του τον Ακιντζί, το μόνο που έκανε ήταν να τον υποσκάπτει, συζητώντας πίσω από την πλάτη του για λύση δύο κρατών, να τον αγνοεί επιδικτικά και να απορρίπτει κάθε ιδέα του. Οπότε εκείνο που χρειαζόταν τότε δεν ήταν ένας μόνο Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/Κ αλλά και ένας Ακιντζί στην ηγεσία των Ε/Κ.
Κ. ΖΑΔΗΣ
